przetłumaczone przez: Wiktor Maturski
Dr Randall Salekin jest profesorem na Wydziale Psychologii Uniwersytetu w Alabamie. Jest także redaktorem naczelnym czasopisma naukowego Journal of Psychopathology and Behavioral Assessment. Dr Salekin odpowiedział na kilka pytań dotyczących dojrzewania i cech psychopatycznych.
- Jak zaangażował się Pan w badania nad psychopatią?
Dorastając w Kolumbii Brytyjskiej, miałem szczęście uczęszczać do Uniwersytetu Simona Frasera, gdzie miałem kontakt z badaczami prowadzącymi nowoczesne badania nad psychopatią. David Cox, jeden z pierwszych absolwentów Boba Hare’a, był jednym z moich profesorów. Właśnie ukończył badanie z brytyjskimi saperami w Irlandii Północnej, a Stephen Hart, który był post-docem na Uniwersytecie Simona Frasera (a także niedawnym absolwentem laboratorium Boba Hare’a), pracował nad metodami wywiadów klinicznych do oceny psychopatii. Biura Davida i Steve’a znajdowały się tuż obok mojego i przypadkiem miałem styczność z ich pracą, w tym nad opracowaniem Skali Obserwacyjnej Skłonności Psychopatycznych: Wersja Przesiewowa (PCL:SV).
2. Czy możliwe jest zidentyfikowanie cech psychopatycznych u nastolatków? Czy może Pan krótko opisać te cechy?
Uważam, że jest całkiem możliwe zidentyfikowanie cech psychopatycznych u dzieci i młodzieży, chociaż myślę, że ważne jest również, aby pamiętać, że są one tylko umiarkowanie stabilne na tym etapie.
Cechy te obejmują cechy manipulacyjne (urok, arogancja), cechy bezduszne (brak wyrzutów sumienia, brak empatii) i cechy impulsywne (podejmowanie ryzyka, skłonność do nudy). Chociaż niektórzy kwestionują rozszerzenie tego konstruktu na dzieci, stan ten musi mieć gdzieś swoje korzenie. Jednakże, podobnie jak w przypadku zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), zespołu opozycyjno-buntowniczego (ODD) i zespołu zaburzeń zachowania (CD), pojawiły się krytyki, że cechy tych zaburzeń są normatywne u dzieci i młodzieży. Chociaż stwierdzenia te są do pewnego stopnia prawdziwe, celem wczesnego zrozumienia patologii osobowości jest określenie, kiedy cechy są nienormatywne (dla danej grupy wiekowej), a następnie zapewnienie pewnego rodzaju interwencji lub zapobiegania, które mogą zmniejszyć lub wyeliminować problem. Edward Barker i jego współpracownicy (Barker et al., 2011) zwrócili uwagę na zagrożenia prenatalne, których można uniknąć w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia psychopatii.
