Przetłumaczone przez: Wiktor Maturski
- Czy istnieją jakieś znane leki lub inne interwencje przydatne w leczeniu psychopatii?
(Odpowiedź udzielona przez eksperta ds. psychopatii i wolontariusza Aftermath i zatwierdzona przez Komitet Wykonawczy)
Chociaż psychopatia nie jest obecnie wymieniona jako zaburzenie osobowości w oficjalnej taksonomii psychiatrycznej (DSM-IV), składa się z trwałych elementów afektywnych, behawioralnych i interpersonalnych i może być konceptualizowana jako zaburzenie osobowości. (W rzeczywistości niektóre wstępne kryteria psychopatii prawdopodobnie zostaną wymienione jako zaburzenie osobowości w DSM-V). Chociaż nie istnieją leki zaprojektowane specjalnie do leczenia psychopatii, istnieją leki, które mogą leczyć niektóre z powiązanych objawów. Na przykład, możliwe jest, że leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne i stabilizujące nastrój mogą pomóc w radzeniu sobie z drażliwością, agresją i impulsywnością związanymi z tym zaburzeniem. W miarę jak dowiadujemy się coraz więcej o neuronalnych podstawach psychopatii, perspektywy skutecznej farmakoterapii tego zaburzenia prawdopodobnie ulegną poprawie.
Oprócz leków, istnieją pewne dowody na skuteczność leczenia osób z cechami psychopatycznymi, choć wyniki są sprzeczne. Badanie przeprowadzone przez Caldwella i współpracowników (2007) wykazało, że u nastolatków z wysokimi wynikami w zakresie cech psychopatycznych nastąpiła poprawa po leczeniu szpitalnym, które kładło nacisk na rozwój odpowiednich umiejętności interpersonalnych i relacji. Chociaż młodzież, która uzyskała wyższe wyniki w zakresie cech psychopatycznych, wykazywała gorsze zachowanie w okresie bazowym i w momencie zwolnienia niż młodzież o niskim poziomie psychopatii, wszyscy młodzi ludzie wykazywali poprawę zachowania podczas leczenia, niezależnie od ich poziomu psychopatii. Co więcej, wyniki psychopatii nie miały znaczącego wpływu na reakcję na leczenie, a młodzież, która spędziła znaczny czas na leczeniu, rzadziej popełniała dodatkowe przestępstwa z użyciem przemocy po zwolnieniu (oceniane przez okres czterech lat).
W innym badaniu (Skeem, Monahan i Mulvey, 2002) przeanalizowano związek między psychopatią, leczeniem środowiskowym i późniejszą przemocą wśród dorosłych. Okazało się, że pacjenci psychopatyczni wykazywali podobne korzyści do pacjentów niepsychopatycznych pod względem redukcji przemocy po leczeniu, składającym się głównie z psychoterapii lub psychoterapii i leków, pod warunkiem, że uczestniczyli w wystarczającej liczbie sesji terapeutycznych. Jednakże, inne badania wykazały, że młodzież z cechami psychopatycznymi nie odniosła korzyści z leczenia (składającego się głównie z terapii indywidualnej/grupowej i nauki w klasie); wykazywali oni więcej problemów behawioralnych podczas leczenia, mniejszą poprawę po wypisaniu z ośrodka leczenia, gorsze uczestnictwo i frekwencję w leczeniu oraz wyższe wskaźniki ponownego popełniania przestępstw po zwolnieniu (O’Neill, Lidz, & Heilbrun, 2003).
Jednym ze sposobów interpretacji tych rozbieżności w wynikach jest to, że niektóre terapie mogą działać lepiej niż inne. Inną możliwą interpretacją jest to, że terapie mogą być bardziej skuteczne dla niektórych młodych osób z cechami psychopatycznymi niż dla innych. Wreszcie, możliwe jest, że terapia może być skuteczna, nawet jeśli niektórzy uczestnicy są mniej zgodni z terapią niż inni uczestnicy. Nie wiemy wystarczająco dużo, by móc zdecydować, która z tych interpretacji ma największy sens.
Rozdział „Treatment of psychopathy: A review of empirical findings” w C.J. Patrick’s Handbook of Psychopathy (2006) oraz rozdział „Treatment of Child and Adolescent Psychopathy: Focusing on Change” w » Handbook of Childhood and Adolescent Psychopathy« Salekina i Lynama (2010) zawierają dobre przeglądy najnowszych badań analizujących wyniki leczenia. Innym dobrym źródłem dotyczącym leczenia jest Antisocial Personality Disorder F. Rotgersa i M. Maniacci: A Practitioner’s Guide to Comparative Treatments (2005).
