Przetłumaczone przez: Wiktor Maturski
Dr Adelle Forth z Uniwersytetu Carleton przesłała kilka pytań do dr Essi Viding, profesor psychopatologii rozwojowej na Wydziale Psychologii i Nauk Językowych University College London. Dr Viding jest również prezesem-elektem Society for the Scientific Study of Psychopathy.
- Jak zaangażowała się Pani w badania nad psychopatią?
Rozważałam szkolenie na psychologa klinicznego, a w Wielkiej Brytanii trzeba pracować w klinicznie istotnym obszarze, zanim będzie można ubiegać się o program szkolenia w zakresie psychologii klinicznej. Dostałam pracę jako asystentka w zespole dr Jamesa Blaira. Dr Blair jest znanym badaczem psychopatii, który wykonał wiele pionierskich badań neuroobrazowych i behawioralnych z dziećmi zagrożonymi rozwojem psychopatii. Praca w jego zespole była ekscytująca i naprawdę złapałam bakcyla badawczego. W rezultacie złożyłam podanie o przyjęcie na studia doktoranckie zamiast na szkolenie kliniczne.
- Jak Pani sądzi, w jakim wieku można zidentyfikować cechy psychopatyczne?
Obecne badania wydają się wskazywać, że można wiarygodnie wychwycić cechy, które zwiększają ryzyko rozwoju psychopatii u dzieci w wieku 3-4 lat. Chociaż wszystkie małe dzieci mogą wydawać się mniej empatyczne i bardziej egocentryczne niż ich starsi rówieśnicy, nadal istnieją znaczne różnice w tym, jak prezentują się dzieci w danej grupie wiekowej. Oznacza to, że niektóre 3-4-latki są dużo mniej empatyczne, dużo bardziej egocentryczne i bardziej agresywne niż ich 3-4-letni rówieśnicy.
Chociaż możliwe jest zidentyfikowanie tych cech od najmłodszych lat, ważne jest, aby pamiętać, że cechy psychopatyczne nie są stałe. Badania podłużne wykazały, że niektóre dzieci utrzymują te cechy, ale wiele innych wykazuje redukcję cech psychopatycznych w miarę rozwoju. Wiemy również, że terapie są skuteczne w ograniczaniu zachowań problemowych u dzieci.
- Jaka jest rola genetyki i środowiska w rozwoju cech psychopatycznych?
Badania przeprowadzone przez moją grupę i innych wskazują, że wiele indywidualnych różnic w cechach psychopatycznych można wyjaśnić podatnością genetyczną. Innymi słowy, niektórzy ludzie mają pecha i otrzymują układ genetyczny, który znacznie zwiększa u nich ryzyko rozwoju psychopatii. Nie oznacza to, że osoby te są skazane na zostanie psychopatami, ale prawdopodobieństwo rozwinięcia się u nich cech psychopatycznych jest większe niż u osób bez ryzyka genetycznego. Ryzyko genetyczne dla cech osobowości i zachowań jest losowe. Prawdopodobnie istnieje wiele genów (a większości z nich jeszcze nie odkryliśmy!), z których każdy w niewielkim stopniu zwiększa ryzyko rozwoju cech psychopatycznych i działa w połączeniu ze środowiskowymi czynnikami ryzyka. Nie mówimy więc o tego rodzaju efektach genetycznych, jakie obserwujemy w przypadku koloru oczu lub zaburzeń związanych z pojedynczym genem, takich jak choroba Huntingdona. To dobra wiadomość, ponieważ sugeruje, że istnieje wiele możliwości przeciwdziałania ryzyku genetycznemu poprzez pomocne interwencje społeczne i behawioralne.
Ostatnie prace dr Evy Kimonis i innych sugerują również, że niektóre osoby rozwijają cechy psychopatyczne w następstwie skrajnych przeciwności losu w dzieciństwie, takich jak złe traktowanie. Uważa się, że bezduszne zachowanie u tych osób jest w rzeczywistości „strategią radzenia sobie”, sposobem radzenia sobie z ekstremalnym zagrożeniem i / lub zaniedbaniem w ich otoczeniu. W rozdziale, który wspólnie napisaliśmy, Eva i ja nazwaliśmy cechy psychopatyczne u tych osób „fenokopią behawioralną”. Rozumiemy przez to, że chociaż ich zachowanie jest bezduszne, osoby te wykazują zwiększone pobudzenie emocjonalne na cierpienie innych ludzi. Nie jest to coś, co zwykle obserwujemy u osób z psychopatią, które zwykle nie wykazują reakcji pobudzenia na cierpienie innych ludzi. Potrzebujemy dużo więcej pracy, aby zrozumieć różne ścieżki rozwoju cech psychopatycznych.
- Czy zidentyfikowała Pani jakieś czynniki ochronne lub odpornościowe, które zmniejszają prawdopodobieństwo rozwoju psychopatii?
Praca mojej grupy oparta na informacjach genetycznych sugeruje, że istnieją zarówno ochronne czynniki genetyczne, jak i środowiskowe, które muszą wyjaśniać, dlaczego u niektórych osób w ogóle nie rozwijają się cechy psychopatyczne, a inne wykazują zmniejszenie takich cech w czasie. Ostatnie prace Marka Daddsa, Luke’a Hyde’a, Rebecci Waller i innych silnie wskazują, że ciepłe i konsekwentne rodzicielstwo może prowadzić do zmniejszenia cech psychopatycznych i towarzyszących im zachowań antyspołecznych – nawet u dzieci, które są genetycznie zagrożone rozwojem takich cech. Najbardziej przekonujące dowody na skuteczność tego rodzaju podejścia do rodzicielstwa pochodzą z badań adopcyjnych, ale wiemy, że rodzice adopcyjni są zazwyczaj dobrze wyposażeni i wysoce zmotywowani. W typowych rodzinach, w których rodzice i dzieci są ze sobą spokrewnieni, rodzice często mają te same słabości, co ich dzieci i mogą być gorzej przygotowani do reagowania na szczególnie trudne dziecko. Będą potrzebować dużego wsparcia.
- Biorąc pod uwagę, że badania zazwyczaj wyprzedzają zastosowania w tej dziedzinie, jakie jest jedno ulepszenie w dziedzinie psychopatii, które ma Pani nadzieję zaobserwować w ciągu najbliższych pięciu do dziesięciu lat?
Byłoby miło zobaczyć więcej badań, które łączą wiele metodologii, aby odpowiedzieć na to samo pytanie badawcze. Na przykład, wiemy z badań genetycznych, że wiele czynników społecznych związanych z rozwojem psychopatii, takich jak rodzicielstwo, częściowo odzwierciedla podatność genetyczną w rodzinach. Musimy lepiej zbadać ten „genetyczny czynnik zakłócający” i zrozumieć, w jaki sposób może on wpływać na naszą zdolność do dostarczania pomocnych interwencji. Niektóre rodziny mogą wymagać wielu „rusztowań”, aby wejść na właściwą ścieżkę rodzicielstwa i mogą potrzebować pomocy w stosowaniu zupełnie innych strategii rodzicielskich niż te, które zwykle stosujemy (na przykład dzieci zagrożone rozwojem psychopatii mogą być zmotywowane do bycia prospołecznymi tylko wtedy, gdy jest to dla nich korzystne). Warto poprawić nasze zrozumienie tego, jak działa środowisko i jakie jednostki przyczyniają się do generowania określonych warunków środowiskowych. Może to poprawić naszą zdolność do pomagania zagrożonym dzieciom i zmniejszania wpływu zachowań psychopatycznych na społeczeństwo.
