Przetłumaczone przez: Wiktor Maturski
Podsumowanie napisane przez Dr Josanne van Dongen
W badaniu przeprowadzonym przez Garofalo, Neumanna i Velottiego (2020) autorzy opisują potencjalną rolę dysregulacji emocji w wyjaśnianiu części ugruntowanych związków między psychopatią a agresją. Wykorzystując konceptualizację psychopatii Hare’a (2003) oraz konceptualizację dysregulacji emocji Gratza i Roemera (2004), autorzy zbadali pośredni wpływ psychopatii poprzez dysregulację emocji na różne komponenty cech agresywności (tj. złość, wrogość, agresję fizyczną i werbalną), a także na różne formy zachowań agresywnych (tj. agresję reaktywną i proaktywną).
Autorzy opisują psychopatię jako zaburzenie osobowości charakteryzujące się bezdusznym afektem, interpersonalnym wykorzystywaniem, impulsywnym i nieodpowiedzialnym stylem życia, a także wzorcem wczesnych, chronicznych i wszechstronnych tendencji antyspołecznych. Najpierw krótko opisują różne modele agresji i ich związki z psychopatią. Stwierdzają, że badanie agresji ma długą tradycję w badaniach psychologicznych i podkreślają jeden model, który wywarł duży wpływ na badania osobowości nad agresją, a mianowicie model opracowany przez Buss’a i Perry’ego (1992). W modelu tym agresja jest uważana za względnie stabilną cechę, na którą składają się agresja fizyczna, agresja słowna, złość i wrogość. Badania nad powiązaniami między psychopatią a cechami agresji ujawniły silne pozytywne związki między cechami psychopatycznymi a agresją fizyczną, umiarkowane pozytywne związki między cechami psychopatycznymi a gniewem oraz niewielkie do umiarkowanych pozytywne związki między cechami psychopatycznymi a agresją werbalną i wrogością.
Autorzy opisują również inny szeroko stosowany model agresji, który rozróżnia dwie różne formy agresji w oparciu o różne czynniki motywacyjne, a mianowicie premedytowane (lub proaktywne) i impulsywne (lub reaktywne) formy agresji. Dokonują oni przeglądu wyników badań dotyczących związku między psychopatią a agresją i wyjaśniają, że psychopatia jest silnym predyktorem obu form agresji, a także ich współwystępowania. Większość dowodów empirycznych sugeruje, że ogólny poziom psychopatii ma umiarkowany lub silny związek zarówno z agresją reaktywną, jak i proaktywną, chociaż kilka badań sugeruje, że psychopatia może mieć silniejszy związek z agresją proaktywną niż reaktywną.
Celem niniejszego badania było wyjaśnienie związku między psychopatią a agresją poprzez zbadanie pośredniczącej roli regulacji emocji. Ostatnie badania wykazały spójne i jednolite powiązania między zaburzeniami w domenach regulacji emocji a różnymi składnikami agresji (np. gniewem, wrogością) i formami agresji (np. reaktywną, proaktywną) w próbach społeczności i przestępców. Byli oni jednak świadomi tylko dwóch badań, które analizowały potencjalną (korelacyjną) rolę pośredniczącą dysregulacji emocji w związku między psychopatią a agresją impulsywną (lub reaktywną) i proaktywną (lub z premedytacją). W związku z tym doszli do wniosku, że potrzebne są dalsze badania, które wykorzystują próby o wyższym poziomie cech psychopatycznych i agresji (takie jak próby przestępców), a także badania obejmujące różne metody operacjonalizacji psychopatii i agresji, aby ocenić solidność i możliwość uogólnienia wyników.
W rezultacie badanie, które autorzy przedstawiają w swoim artykule, obejmuje wiele prób i wiele miar, aby umożliwić im zbadanie solidności ich odkryć. Uwzględnili oni próbę przestępców składającą się z 268 osadzonych mężczyzn odbywających karę w jednym z siedmiu więzień w dwóch północnych regionach Włoch (średnia = 37,36, SD = 11,82). Obejmowały one również próbę społeczną składającą się z 521 osób mieszkających w społeczności (209 mężczyzn, 40,1%), którzy zostali zrekrutowani z ogólnej populacji Holandii, ze średnią wieku 35,27 (SD = 15,99) lat.
Na pierwszej próbie i drugiej próbie cechy psychopatyczne oceniano za pomocą Self-Report Psychopathy-Short Form (SRP-SF), 29-punktowego instrumentu samoopisowego ocenianego na 5-punktowej skali typu Likerta. Ponadto w obu próbach dysregulację emocji oceniano za pomocą Skali Trudności w Regulacji Emocji (Difficulties in Emotion Regulation Scale – DERS). Aby ocenić agresję, w próbce 1 zastosowano włoską wersję AQ w celu oceny indywidualnych różnic w cechach agresji, podczas gdy w próbce 2 agresję mierzono również za pomocą Holenderskiego tłumaczenia Kwestionariusza Agresji Reaktywnej i Proaktywnej (Reactive- Proactive Aggression Questionnaire – RPQ).
Autorzy stwierdzili, że dysregulacja emocji w znacznym stopniu odpowiadała za (tj. pośredniczyła) część
związku między cechami psychopatycznymi a agresją. Warto zauważyć, że wyniki te uogólniono na
związki między psychopatią a wrogością, a także związki między psychopatią a agresją proaktywną, dostarczając dowodów na to, że dysregulacja emocji może odgrywać rolę w związkach między różnymi składnikami i formami agresji. Autorzy stwierdzili jednak, że rozmiary efektów były ogólnie niewielkie, choć nadal istotne statystycznie i znaczące klinicznie. Ponadto, jak można się było spodziewać, wielkość efektu pośredniego trudności w regulacji emocji na agresję reaktywną była ponad dwukrotnie silniejsza niż efekt pośredni na agresję proaktywną. Autorzy stwierdzili, że wyniki te wskazują, że dysregulacja emocji odgrywa ważną, choć nie jedyną, rolę w wyjaśnianiu powiązań między psychopatią a agresją. Oznacza to, że dysregulacja emocji jest istotna, ale wydaje się odpowiadać jedynie za część związku między psychopatią a agresją.
Co więcej, wyniki wykazały, że zgodnie z wcześniejszymi badaniami, agresja werbalna była jedynym wyjątkiem: chociaż cechy psychopatyczne były związane ze zwiększonym poziomem agresji werbalnej w próbie sprawców, związku tego nie można było wyjaśnić dysregulacją emocji, co sugeruje, że inne mechanizmy mogą odgrywać rolę w tym związku.
Jak podkreślają autorzy, przedstawione wyniki mogą mieć istotne implikacje dla programów prewencyjnych i terapeutycznych mających na celu zmniejszenie agresji u przestępców i w społeczeństwie. Wbrew powszechnemu przekonaniu, że osoby psychopatyczne są generalnie pozbawione emocji, wydaje się, że ukierunkowanie na różne aspekty dysregulacji emocji może okazać się skuteczne w zwalczaniu kilku różnych składników i form agresji, w tym wśród osób z cechami psychopatycznymi. W szczególności, interwencje mające na celu poprawę świadomości emocjonalnej, jasności co do własnych emocji i akceptacji doświadczeń emocjonalnych, a także kontroli behawioralnej pod wpływem negatywnego pobudzenia emocjonalnego i strategii regulacji emocji mogą być istotne dla osób z cechami psychopatycznymi (w tym bezdusznym afektem), a także dla osób, które mają problemy z szeroką gamą komponentów agresji (w tym wrogością) i z kilkoma formami agresji (w tym agresją proaktywną).
Garofalo, C., Neumann, C. S., & Velotti, P. (2020). Psychopathy and aggression: The role of emotion dysregulation. Journal of Interpersonal Violence, 0886260519900946.
