Przetłumaczone przez: Wiktor Maturski
Dr Paul Frick jest profesorem i pełni funkcję Roy Crumpler Memorial Chair na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Stanowego Luizjany w Baton Rouge w Los Angeles. Jest byłym prezesem Society for the Scientific Study of Psychopathy i laureatem nagrody R.D. Hare za całokształt twórczości. Jego badania koncentrują się na przyczynach, ocenie i leczeniu problemów z destrukcyjnym zachowaniem u dzieci i młodzieży, ze szczególnym uwzględnieniem tego, w jaki sposób bezduszne i nieemocjonalne cechy zwiększają nasze zrozumienie tych problemów. Aby uzyskać więcej informacji o Dr Fricku, kliknij tutaj.
Pytanie 1. Jak zaangażowałeś się w badania związane z psychopatią?
Jako absolwent studiów magisterskich, zacząłem być bardzo zainteresowany leczeniem ofiar nadużyć i przemocy. Odbyłem jednak rozmowę z badaczem, który pracował z osobami, które znęcały się nad dziećmi. Powiedziałem, że nie wiem, jak może pracować z ludźmi, którzy wyrządzili tak wiele krzywdy innym. Zapytałem go: „Czy nie powinieneś skupić się na ofiarach? Powiedział mi coś, co naprawdę utkwiło mi w pamięci. Powiedział: „Frick, jeśli będziesz pracował tylko z ofiarami, zawsze będziesz miał ofiary. Jeśli znajdziesz sposób na skuteczne leczenie sprawców, powstrzymasz ludzi przed byciem ofiarami”.
To doprowadziło mnie do tego, że chciałem leczyć dzieci i młodzież, które były najbardziej narażone na agresję i przemoc. Stało się jednak jasne, że nie odnieśliśmy sukcesu w leczeniu wielu z tych dzieci, zwłaszcza tych, które wyrządzały największe szkody innym. Ponadto wielu uważało, że te dzieci to „początkujący psychopaci, których nie da się leczyć”. Było to dla mnie błędne z wielu powodów. Po pierwsze, nawet u dorosłych niektóre terapie mogą być skuteczne w leczeniu osób z cechami psychopatycznymi i jest wysoce prawdopodobne, że mogą być jeszcze bardziej skuteczne na wcześniejszym etapie rozwoju. Po drugie, większość dzieci, z którymi pracowałem, była bardzo zdenerwowana swoim zachowaniem i problemami, jakie sprawiało ono im i innym. Po prostu miały problemy z kontrolowaniem swojego zachowania w wielu sytuacjach. Nie wydawało się to pasować do definicji „bycia psychopatycznym”. Po trzecie, wydawało mi się, że to nie jest tak, że dzieci i nastolatków z poważnymi problemami z zachowaniem nie da się leczyć, po prostu wydawało się, że nie wiemy wystarczająco dużo o przyczynach ich problemów z zachowaniem, by skutecznie interweniować, co prowadziło do tego, że większość dzieci trafiała na niesprawdzone terapie.
W rezultacie, nasze badania rozpoczęły się od opracowania metod oceny, aby pokazać, które dzieci i nastolatki z problemami z zachowaniem wykazywały, a które nie, problemy w rozwoju sumienia, które byłyby podobne do tych, które występują u dorosłych z psychopatią. Dzięki naszym badaniom wykazaliśmy, że była to tylko mniejszość młodzieży z poważnymi problemami z zachowaniem. Następnie zaczęliśmy badać, w jaki sposób dzieci, które wykazywały te problemy w rozwoju sumienia, różniły się od innych dzieci z problemami z zachowaniem, tak aby interwencje mogły być dostosowane do różnych potrzeb dzieci, które mogą rozwijać swoje problemy z zachowaniem z bardzo różnych powodów.
Pytanie 2. Czy możliwe jest zidentyfikowanie cech psychopatycznych u dzieci? Czy możesz krótko opisać te cechy?
Odkryliśmy, że istnieją pewne cechy, które odróżniają niektóre dzieci z poważnymi problemami z zachowaniem od innych i które identyfikują grupę ze znacznymi problemami w rozwoju sumienia. W rzeczywistości grupa ta wykazuje szereg cech podobnych do dorosłych z psychopatią, takich jak wykazywanie większej agresji instrumentalnej i z premedytacją oraz mniejsza reakcja emocjonalna na pewne rzeczy, w szczególności oznaki niepokoju u innych. Cechy te, które można zidentyfikować już w wieku 3 i 4 lat, obejmują:
Brak poczucia winy lub wyrzutów sumienia.
Bezduszność – brak empatii.
Brak wystarczającego wysiłku w ważnych czynnościach.
Płytkie lub niewystarczające okazywanie emocji.
Cechy te zostały określone w badaniach jako ” cechy bezduszne-nieemocjonalne” („Callous-unemotional” – CU traits), a ostatnio zostały włączone do kryteriów diagnostycznych zaburzeń zachowania (oznaczonych jako „ograniczone emocje prospołeczne”).
Co ważne, wiele innych cech, które są często kojarzone z psychopatią, takich jak impulsywność i podstępność, jest również często wykazywanych przez dzieci z podwyższonymi cechami CU. Jednak wiele dzieci bez cech CU również wykazuje te inne cechy psychopatii. Tak więc, obecność cech CU wyznacza odrębną podgrupę dzieci z problemami z zachowaniem.
Pytanie 3. W jaki sposób psychopatia wiąże się z innymi zaburzeniami u młodzieży?
Dzieci z zaburzeniami zachowania można podzielić na te, które zaczynają wykazywać problemy z zachowaniem we wczesnym dzieciństwie i których zachowanie ma tendencję do pogarszania się w dzieciństwie (tj. początek w dzieciństwie) oraz te, których problemowe zachowanie zaczyna się w okresie dojrzewania (tj. początek w wieku młodzieńczym). Około 20 do 30 procent osób z grupy z początkiem w dzieciństwie wykazuje podwyższony poziom cech CU. Ta grupa z podwyższonymi cechami CU wykazuje poważniejszą agresję (np. prowadzącą do poważniejszych szkód u innych, w tym użycia broni), wykazuje zarówno agresję reaktywną, jak i instrumentalną, jest mniej zaniepokojona swoim zachowaniem, wykazuje nieprawidłowości w sposobie reagowania na karę i jest mniej reaktywna na sygnały niepokoju u innych. Podczas leczenia, podczas gdy ci młodzi ludzie z podwyższonymi cechami CU często reagują na niektóre oparte na dowodach podejścia do leczenia, często rozpoczynają leczenie z poważniejszymi problemami z zachowaniem i pomimo poprawy w trakcie leczenia, nadal kończą leczenie z poważniejszymi problemami z zachowaniem.
Pytanie 4. Jakie są wyzwania związane z interwencją wobec młodzieży z cechami psychopatycznymi?
Jednym z głównych wyzwań jest to, jak dokładnie zidentyfikować te dzieci z cechami CU na wczesnym etapie i jasno określić ich potrzebę leczenia, tak aby interwencja mogła zostać rozpoczęta na wczesnym etapie rozwoju, zanim problemy z zachowaniem staną się poważne i kiedy interwencje mają tendencję do bycia bardziej skutecznymi. Musimy jednak uważać, by nie nadawać tym dzieciom etykietek sugerujących, że ich zachowanie jest „niezmienne” lub „nieuleczalne”.
Pytanie 5. Biorąc pod uwagę, że badania generalnie wyprzedzają zastosowania w tej dziedzinie, jakie jest jedno ulepszenie w dziedzinie psychopatii, które masz nadzieję zaobserwować w ciągu najbliższych pięciu do dziesięciu lat?
Jak wspomniałem wcześniej, cała moja kariera koncentrowała się na identyfikacji procesów rozwojowych, które mogą prowadzić do poważnych problemów z zachowaniem, tak aby badania te mogły prowadzić do bardziej skutecznych interwencji, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka. Nasze badania jasno pokazały, że wiele z istniejących metod leczenia nie zostało opracowanych z myślą o unikalnych cechach dzieci, które wykazują podwyższone cechy CU. W ciągu ostatnich 3 dekad uważam, że w końcu mamy wiele wskazówek, jak mogą wyglądać bardziej skuteczne interwencje dla tych dzieci (np. zwiększenie ciepła w relacji rodzic-dziecko, podkreślanie nagród za zmianę zachowania, coaching i motywowanie dzieci do rozpoznawania i właściwego reagowania na innych). Moja była studentka, Eva Kimonis z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii, zmodyfikowała istniejącą interwencję dla dzieci z problemami behawioralnymi, którą ulepszyła tak, by uwzględniała te elementy. Okazała się ona wysoce skuteczna w przypadku małych dzieci (w wieku od 4 do 8 lat) z problemami z zachowaniem i cechami CU u małych dzieci. Interwencja ta musi teraz zostać przetestowana w randomizowanych, kontrolowanych badaniach, a inne podobne interwencje oparte na istniejących badaniach muszą zostać opracowane i przetestowane.
