Dr. Randall Salekin is professor van de afdeling psycholie aan de Universiteit van Alabama. Daarnaast is hij ook hoofdredacteur van de Journal of Psychopathology and Behavioral Assessment. Dr. Salekin heeft een aantal vragen beantwoord over adolescenten en psychopathische karaktertrekken.
1.Hoe ben je betrokken geraken op het gebied van psychopathisch onderzoek?
Ik ben opgegroeid in British Columbia. Hier heb ik het geluk gehad dat ik naar de Simon Fraser Universiteit toe mocht waar ik werd blootgesteld aan onderzoekers die geavanceerde onderzoeken deden naar psychopathie. David Cox, een van Bob Hare’s afgestudeerde studenten, was een van mijn professoren. Cox’s had net zijn studie over het verwijderen van Britse bommen in Noord-Ierland afgerond. Daarnaast Stephen Hart, die postdoc aan de Simon Fraser Universiteit was (en ook een recente afstudeer student van Bob Hare’s laboratorium), werkte aan klinische interviewmethoden voor de assessment van psychopathie. David en Stephen’s kantoren zaten aan het einde van dezelfde gang als waar ik werkte waardoor ik werd blootgesteld aan hun werk, inclusief de ontwikkeling van de Psychopathie Checklist: Screening Version (PCL:SV).
2.Is het mogelijk om psychopathisch karaktertrekken te identificeren in adolescenten? Kan je een korte beschrijving geven van deze karaktertrekken?
Ik denk dat het goed mogelijk is om psychopathische karaktertrekken in kinderen en adolescenten te identificeren, hoewel ik er van overtuigd ben dat het belangrijk is om in je achterhoofd te houden dat de karaktertrekken in deze fase niet heel stabiel zijn.
De karaktertrekken omvatten grootse-manipulatieve kenmerken (charme, arrogantie), ongevoelige/onverschillige kenmerken (gebrek aan rouw, gebrek een empathie) en gewaagde, impulsieve kenmerken (risico’s nemen, vatbaarheid voor verveling). Ondanks dat sommigen er moeite mee hebben om het construct uit te bereiden naar kinderen, moet de aandoening ergens vandaan komen. Echter, zoals Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), Oppositional Defiant Disorder (ODD), en Conduct Disorder (CD), is er enige kritiek dat de karakteristieken van de condities normatief zijn bij kinderen en adolescenten. Hoewel deze beweringen, tot een bepaalde hoogte, waar zijn, is het doel voor het vroegtijdig begrijpen van pathologie, het bepalen wanneer de eigenschappen niet-normatief zijn (voor die leeftijdsgroep) en vervolgens een interventie of preventie bieden die de problemen kan verminderen of elimineren. Edward Barker en zijn collega’s (Barker et al., 2011) hebben prenatale risico’s opgemerkt die kunnen worden vermeden om zo het risico op psychopathie te verminderen.
3.Welk type interventie zou je aanraden voor adolescenten met psychopathie persoonlijkheidskenmerken die in de gevangenis zitten?
Ondanks dat er een overtuiging is dat psychopathisch individuen niet te behandelen zijn, ben ik van mening dat dit een te pessimistische opvatting is. Dit betekent niet dat het niet moeilijk te behandelen is, maar als het zorgvuldig op maat wordt gemaakt, kan de interventie enig voordeel opleveren. Enkele decennia geleden realiseerde Herbert Quay zich dat je de behandeling moet aanpassen op het individu. Quay heeft aan de Universiteit van Miami een behandeling voor psychopathische jongeren ontwikkeld. Deze behandeling was in staat om hun sensation seeking tegemoet te komen. In dezelfde zin hebben wij een behandeling ontwikkeld die is afgestemd op de specifieke set aan symptomen die ze hebben. Wij gaat er vanuit dat het belangrijk is om de jongeren een klein beetje informatie te geven over de mogelijke mechanismen van psychopathische persoonlijkheid, en vervolgens te focussen op de planningsvaardigheden en enkele oefeningen te doen die werken aan de emotionele verwerking van gebeurtenissen. Dat gezegd hebbend, er zijn waarschijnlijk nog andere generieke programma’s die helpen bij het verminderen van deze symptomen (Family Functional Therapy, Multisystemic Therapy).
4.Wat zijn uitdagingen bij het bieden van interventies aan jongeren met psychopathische eigenschappen?
Hoewel er recentelijk enig optimisme is over de behandeling van psychopathie, heb ik geleerd dat het ook belangrijk is om te erkennen dat er belemmeringen zijn. Werken met de jeugd zelf kan lastig zijn. Veelvoorkomende barrières zijn; motivatie om te veranderen en mogelijke misleiding en manipulatie tijdens de therapie, maar ook emotionele tekorten en lage niveaus van opwinding kunnen leiden tot verveling. Het zou naïef zijn om deze belemmeringen niet te erkennen. Behandeling bevat een extra niveau van denken omtrent hoe om te gaan met deze barrières.
5.Onderzoek loopt over het algemeen voor op toepassing in het veld, wat is een verbetering op het gebied van psychopathie waarvan u hoopt dat deze de komende vijf tot tien jaar zal plaatsvinden?
Ik hoop dat er een verbetering komt binnen de mechanismes voor psychopathie. Momenteel is er nog steeds weinig bekend over de hersenen en hoe deze werken met betrekking tot psychiatrische aandoeningen. We zijn daarnaast ook niet altijd bekend met de hersengebieden die betrokken zijn bij tekorten (gebrek aan angst). Dit werd onlangs geïllustreerd door LeDoux (2013, 2014) die suggereerde dat het angstcircuit heroverwogen moet worden, vaststellend dat een deel van de angstverwerking waarschijnlijk plaatsvindt in de prefrontale cortex. Sylco Hoppenbrouwers, Berend Bulten en Inti Brazil’s (2016) artikel, net zoals dat van Smith en Lilienfeld’s (2015), zijn ook van invloed geweest op kritisch heroverwegingsmechanismen. Ik hoop dat dit soort vragen en daaropvolgend onderzoek onze kennis over de oorzaak van psychopathie in het komende decennium verbeterd, waardoor de interventies ook verbeterd kunnen worden. De grootste winst zal waarschijnlijk worden behaald als we bredere constructen van psychopathie en onderliggende dimensies en hun relatie tot gedragsstoornissen en mogelijk Oppositional Defiant Disorder (ODD) onderzoeken.
